Poezja

Pierwsza fala przypływu
liże moje stopy
gdy dosięgła tylko palców
zrozumiałam
całą drogę
którą szłam
bez drogowskazów.

Drogowskazy
jednak tam były
i kierowały moimi stopami
bym dotarła
tu
teraz
Drogowskazy są w nas.

Jak już się sobą nacieszycie

to przyjdzie ono

samo życie

Płatki róż

nie będą już

muskały czule

i przyjdą bóle

i zacznie drażnić kurz

Nie powiedzieli wam poeci

nie powiedzieli wam prorocy

że się będziecie pocić

w nocy

A rozdrażnienia wam dopełni

ten nie dający zasnąć w pełni

księżyc co wiersze

zsyłał najszczersze

O wy, miłości wiecznie pazerni! 

Kiedy patrzę jak to ludzie

Mają w sobie moc talentu

To dostaje

Jaźnioskrętu

Jeden tobie wiersz napisze

Inny coś ci narysuje

Ktoś zaśpiewa, ktoś

sfotografuje

Każdy jakiś talent ma

Każdy umie coś

Tylko nie ja

 Co za dola, co za męka

Nie mieć nic talentu w rękach

Za grosz niczym nie ciekawić

Czym doprawdy to naprawić

Jakże można umierając

Nic po sobie nie zostawić

:)

Rozdział 1

Jesienne słońce

Myśli obsiadły ją jak szare, cicho gruchające gołębie, szukające okruchów uwagi aby się nią nasycić. Czy to ona była inna, czy to ten świat jest dziwny? I dlaczego myśl o tej nieadekwatności towarzyszy jej od tak dawna, że żyje niejako pomimo niej? Spokojne, ciche westchnięcie wysłało cichą intencję, aby dowiedzieć się, czy to ma sens. Chciałaby, aby to, co czuje, okazało się prawdziwe, ale skąd mogłaby dostać napełniająca odwaga pewność, że to wszystko dzieje się naprawdę? A może to tylko jej wyobraźnia? Nie. Z całą pewnością znalazła skarb, którego nie można z niczym porównać. Nie ma takiej ceny, która mogłaby zaproponować w zamian za nią, nic nie jest cenniejsze od tej wysokiej wartości perły. Znalazła prawdę....

Cdn

Znam Twoje marzenia
Których tak się boisz
Że nigdy nikomu
Ich za nic
Bo po co
Gdy wychodzisz z domu
One wyją z żalu
Głodne, niegłaskane
Zaniedbane psy
Kiedy przy jej twarzy
Kładziesz swoja głowe
Bierzesz je
Na spacer
Lecz ona jest zła
Znam Twoje marzenia
Senne niby życie
Kładzie cię do grobu
Póki jeszcze żyjesz